مسافری که اجل گشته بود همسفـرش            سفـر رسید به پایان در آخـر صفـرش

چه خوب اجر رسالت به مصطفی دادند            که پارۀ جگرش، پاره پاره شد جگرش

کـسی که بود سَرِ عـالـمـی به دامن او            به وقت مرگ به دامان خاک بود سرش

همای گلشن فردوس آنچنان می‌سوخت            که تاب بال زدن هم نداشت بال و پرش

اگر چه کار گـذشته، اجـل شـتاب مکن            جــواد آمــده از ره بـه دیــدن پــدرش

خدا کـند که رضا بـاز، دیـده بـاز کـند            وگرنه می‌دهد اول جواد، جان به برش

دگـر بـه دیــدۀ او طـاقـت نـگـاه نـبـود            که بـنگـرد به رخ نـور دیدگـان ترش

ز بـوسـه‌هـای جـواد الائـمه پـیـدا بـود            که شسته دست، دگر از حیات محتضرش

پسر به صورت بابا نهاد صورت خویش            پدر گرفت به زحمت سرشک از بصرش

خوشا کسی که چو میثم بود برای رضا           به دیده اشک و به لب ناله و به دل شررش